It's the final Countdown!


Στα Ίχνη της Μελαγχολικής Καριόλας


Η ζωή, η καριέρα οι δόξες και οι έρωτες της Τζ. Κ. Τουβλάση της γυναίκας που άφησε εποχή με την ερμηνεία της ως Μελαγχολική Καριόλα τόσο στη μεγάλη οθόνη όσο και στη ζωή. 

Η Τζ. Κ. Τουβλάση (γεννηθείς Νερατζούλα Κλασσέα του Ναπολέον και της Γρηγορίας Κλασσέα) έδειξε από μικρή την κλίση της στο δράμα όταν ετών έξι κατάπιε κινίνο σε σχολική γιορτή. Η μητέρα της την περιγράφει τότε ως ένα εύθραυστο πλάσμα που περνούσε τις μέρες του στο δωμάτιο της φορώντας σκούρα γυαλιά ηλίου και διαβάζοντας το περιοδικό Αγόρι με σπάνια προσήλωση. 
Στα δεκατέσσερά της χρόνια αγόρασε την πρώτη της αντιρυτιδική κρέμα και ένα μικρό σημειωματάριο μετέπειτα γνωστό και ως Αντρολόγιο.
Δύο χρόνια αργότερα τη συναντάμε παντρεμένη με τον παγκοσμίου φήμης καλαθοσφαιριστή Σικάγο Μπούλη στο Μαν-χάταν. Αργότερα δηλώνει "Δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένη, το έκανα γιατί με πίεσαν οι γονείς μου και επειδή ο Μπούλης ήταν καλό παιδί." Όταν ένα χρόνο αργότερα ο σύζυγός της κάνει στροφή στη καριέρα του και μεταμορφώνεται στον διάσημο χορευτή Μπούλη Έλλιοτ η Τζάκυ έχει επιστρέψει ήδη στη γενέτηρά της για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία που χρόνια αργότερα θα την κάνει διάσημη ντίβα. 
Τον έρωτα όμως δεν έμελλε να τον γνωρίσει ούτε στα πλατό ούτε στα χρόνια του ξενιτεμού αλλά 3 χρόνια αργότερα στο πρόσωπο του Βαγγέλη Τουβλάση γνωστό παραγωγό αγγουριού και εξέχων πρόσωπο της Μαφίας.

Έχοντας ήδη υιοθετήσει τη μικρή Μαρί από ένα μικρό ορφανοτροφείο κορασίδων στην Ελβετία και ενώ στα σπλάχνα της μεγάλωνε ο Κωστάκης η Τζάκυ συνεχίζει να καπνίζει ακατάπαυστα και να εργάζεται πάνω στη νέα της ταινία "Σκύλα Μάνα". Το "Σκύλα Μάνα" αν και δεν είχε την ίδια αποδοχή που είχαν οι επόμενες  της ταινίες την καθιέρωσε όμως στο καλλιτεχνικό στερέωμα σαν μια σταρ από κούνια


Μετά τη γέννηση του μικρού Κωστάκη η Τζάκυ πρωταγωνίστησε στο ρόλο της ζωής της, την ταινία Μελαγχολική Καριόλα του Ευστράτιου Παπαριάδη. Ο Παπαριάδης γνωστός για τη λιτή φόρμα των ταινιών του - κάτι που οι κακές γλώσσες απέδιδαν στο χαμηλό μπάτζετ, γοητεύτηκε από τη Τζάκυ κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στην Κάρυστο όταν την αντίκρισε  στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου η Ωραία Κάρυστος να....



Μελαγχολική Καριόλα#2

Πρέσιους Φάμιλυ Μόμεντς




Μελαγχολική Καριόλα

Δι Ράιζ εν δι φολ οφ εη σόλαρ σταρ...








mind the first 3 seconds



Woke up this morning
Put on my slippers
Walked in the kitchen and died
And oh what a feeling!
When my soul
Went thru the ceiling
And on up into heaven I did ride
When I got there they did say
John, it happened this way
You slipped upon the floor
And hit your head
And all the angels say
Just before you passed away
These were the very last words
That you said:

Chorus:
Please don't bury me
Down in that cold cold ground
No, I'd druther have "em" cut me up
And pass me all around
Throw my brain in a hurricane
And the blind can have my eyes
And the deaf can take both of my ears
If they don't mind the size
Give my stomach to Milwaukee
If they run out of beer
Put my socks in a cedar box
Just get "em" out of here
Venus de Milo can have my arms
Look out! I've got your nose
Sell my heart to the junkman
And give my love to Rose

Repeat Chorus

Give my feet to the footloose
Careless, fancy free
Give my knees to the needy
Don't pull that stuff on me
Hand me down my walking cane
It's a sin to tell a lie
Send my mouth way down south
And kiss my ass goodbye

Repeat Chorus

The reds...

Holly Golightly: You know those days when you get the mean reds?
Paul Varjak: The mean reds, you mean like the blues?
Holly Golightly: No. The blues are because you're getting fat and maybe it's been raining too long, you're just sad that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?
Paul Varjak: Sure.
Holly Golightly: Well, when I get it the only thing that does any good is to jump in a cab and go to Tiffany's. Calms me down right away. The quietness and the proud look of it; nothing very bad could happen to you there. If I could find a real-life place that'd make me feel like Tiffany's, then - then I'd buy some furniture and give the cat a name! 

the blanket syndrome

all started with a random noise of falling books on the floor.
cat did it again.
the annoyance of the fallen books was followed by the ringtone of my sisters mobile phone.
i looked up straight up to the ceiling and then outside to the open window.
the sun was shinning, the birds were singing and my heart was breaking in the thought of leaving the bed.
an other day had started without asking me if i was ready for it.

the graduate syndrom

Mr. Braddock: What's the matter? The guests are all downstairs, Ben, waiting to see you.
Benjamin: Look, Dad, could you explain to them that I have to be alone for a while?
Mr. Braddock: These are all our good friends, Ben. Most of them have known you since, well, practically since you were born. What is it, Ben?
Benjamin: I'm just...
Mr. Braddock: Worried?
Benjamin: Well...
Mr. Braddock: About what?
Benjamin: I guess about my future.
Mr. Braddock: What about it?
Benjamin: I don't know... I want it to be...
Mr. Braddock: To be what?
Benjamin: [looks at his father] ... Different.

fortune cookie wisdom#4

"A man without aim is like a clock without hands, as useless if it turns as if it stands."

Learn Chinese: Excuse me = Lao jia
Lucky Number: 32-29-23-13-46-37
Daily Pick3: 582
The
Parrot
Parent
Pirate
Parody

















..............................................................................................................................


started when my first parrot died. I was around six years old so my parents decided not to tell me the truth. Instead they announced me that the parrot was in the animal hospital and quickly replaced him with a similar one.
The bird they found was a bit different than mine so they had to improvise a bit more by telling me that my poor parrot had cancer so he had to go through chemotherapy. Then he lost all his feathers and they grew all back again a week ago so that’s why he looked a bit altered.
In total the repeated the same story around 6 times. Parrots came and left in our house but I kept the illusion that was the same one.
Every time something changed in the behavior of the bird so I had to train him all over again to sit on my shoulder, to eat from my hand, talk a bit and but that did not seemed weird in my eyes because my parrot had suffered from a lot of diseases and syndromes in the past.
So parrots will always remain an animal of mystery in my eyes and there is nothing I can do to change that.
happiness
calmness

and peace
scares me a bit